گناه هرگز نمی‌­تواند موجب شادی ‌شود

این مقاله را گوش کنید

بر روی هر درختی در باغ خدا چنین حک شده است: «اگر بمیرد، بار بسیار می‌آورد» (یوحنا ۲۴:۱۲). یک جمله بر بدن هر مسیحی حک شده است: «شما… مردید» (کولسیان ۳:۳) و اعتراف قلبی هر ایمان‌دار این است: «با مسیح بر صلیب شده‌ام» (غلاطیان ۲۰:۲).

اما معنی این چیست؟ وقتی مسیحی شدم چه کسی مرد؟ پاسخ این پرسش این است: “نفْس” من مرد. «آنان‌ که به مسیح عیسی تعلق دارند، نفْس را با همۀ هوس‌ها و تمایلاتش بر صلیب کشیده‌اند» (غلاطیان ۲۴:۵). اما “نفْس” به چه معناست؟ موضوع پوست و بدن من نیست، بلکه چیزیست که می‌تواند ابزار پارسایی باشد (رومیان ۱۳:۶).

و بعد چه می­‌شود؟ ما پاسخ را در انواع کارهایی که نفْس انجام می‌دهد، مشاهده می‌کنیم. “اعمال نفْس” مواردی مانند بت‌پرستی و ستیزه‌جویی، خشم و حسد است (غلاطیان ۱۹:۵-۲۱). این موارد در واقع نگرش‌ها هستند، نه صرفا اعمال غیر اخلاقی جسم.

نفْس چیست؟

نزدیک‌ترین تعریف کتاب‌مقدسی از نفْس در رومیان ۷:۸-۸ است: «طرز فکر انسان نفسانی با خدا دشمنی می‌ورزد، چراکه از شریعت خدا فرمان نمی­‌برد و نمی‌تواند هم ببرد و کسانی که در حاکمیت نفس هستند، نمی‌توانند خدا را خشنود سازند». نفْس همان منِ کهنه است که قبلا علیه خدا قیام می‌کرد. از نظر نفسانی، من دشمن و گردن‌کش بودم. از تصور این که اعتراف کنم فردی گناهکار هستم، متنفر بودم. من این ایده را نادیده گرفتم که بزرگ‌ترین نیاز من برای بهبودی، یک طبیب نیکو است. از نظر نفسانی، من به عقل خود تکیه کردم، نه به حکمت خدا. بنابراین هر کاری که تحت حاکمیت نفس انجام داده‌ام، نمی‌تواند خدا را خشنود سازد، زیرا «بدون ایمان ممکن نیست بتوان خدا را خشنود ساخت» (عبرانیان ۶:۱۱). اعمال نفس از روی ایمان نیست.

بنابراین “نفْس” منِ کهنه‌ای است که متکی به خود است و بی‌ایمان. این همان چیزیست که وقتی خدا مرا نجات داد، با عیسی مُرد. خدا شریان‌های قلب سنگی کهنه و بی‌ایمان مرا قطع کرد. و وقتی مرد، آن را بیرون آورد و قلب جدیدی به من داد (حزقیال ۲۶:۳۶).

تفاوت بین این قلب جدیدی که زنده است و آن قلب کهنه که مرده است، چیست؟ پاسخ در غلاطیان ۲۰:۲ آمده است: «من با مسیح بر صلیب شده‌ام… و این زندگی‌ که اکنون در جسم می‌کنم، با ایمان به پسر خداست که مرا محبت کرد و جان خود را به­‌خاطر من داد». قلب کهنۀ مُرده، بر خود متکی بود، اما قلب جدید، هر روز بر مسیح تکیه می‌کند.

با اعتماد بر عیسی با گناه بجنگید

چگونه کسانی که مُرده‌اند با گناه مبارزه می‌کنند؟ آن­ها با اعتماد به پسر خدا، با گناه مبارزه می‌کنند. آن­ها نسبت به دروغ‌های شیطان مرده‌اند. او این‌گونه دروغ می‌گوید: اگر به جای اعتماد به ‌احکام و وعده‌های مسیح به ایده‌های خود در مورد نحوۀ شاد بودن اعتماد کنی، شادتر خواهی بود. مسیحیان بر اثر چنین فریبی مرده‌اند. نحوۀ مبارزۀ آن­ها با شیطان این است که اطمینان داشته باشند راه‌ها و وعده‌های مسیح بهتر از وعده‌های شیطان است. به این شیوۀ مبارزه با گناه “جنگ ایمان” می‌گویند (اول تیموتائوس ۲۱:۶؛ دوم تیموتائوس ۷:۴). پیروزی‌های این جنگ را “اعمال ایمان” می‌نامند (اول تسالونیکیان ۳:۱؛ دوم تسالونیکیان ۱۱:۱). در این جنگ، مسیحیان “از طریق ایمان، مقدس می‌شوند” (اعمال رسولان ۱۸:۲۶).

بیایید کمی دربارۀ این جنگ ایمانی تأمل کنیم. این نبرد شبیه بازی‌های جنگی با گلوله‌های پلاستیکی نیست. ابدیت ما در خطر است. رومیان ۱۳:۸ یک آیۀ کلیدی است: «اگر بر طبق نفس زندگی کنید، خواهید مرد، اما اگر به‌واسطۀ روح اعمال گناه‌آلود بدن را بکشید، خواهید زیست». این متن برای مسیحیان نوشته شده و نکتۀ آن این است که زندگی ابدی ما به نبرد ما با گناه بستگی دارد. این بدان معنا نیست که ما با کُشتن گناه زندگی ابدی را به دست می‌آوریم. خیر، بلکه به “واسطۀ روح” خداست که می‌جنگیم. جلال از آنِ او خواهد بود نه ما.

طبق رومیان ۱۳:۸ ما با احساس نگرانی ناشی از عدم اطمینان در مورد پیروزی، مبارزه می‌کنیم بلکه برعکس، حتی وقتی می‌جنگیم، اطمینان داریم که «آن که کاری نیکو در شما آغاز کرد، آن را تا روز عیسی مسیح به کمال خواهد رسانید» (فیلیپیان ۶:۱). همچنین رومیان ۱۳:۸ به این معنا نیست که در حال حاضر ما باید در پیروزی بر گناه کامل باشیم. پولس از هرگونه ادعای کمال خودداری می‌کند: «نمی‌گویم هم‌اکنون به اینها دست یافته‌ام یا کامل شده‌ام، بلکه خود را به پیش می‌رانم تا چیزی را به دست آورم که مسیح‌ عیسی برای آن مرا به دست آورد» (فیلیپیان ۱۲:۳).

برای آنچه خداوند فرمان داده است بجنگ

فرمان رومیان ۱۳:۸ “بی‌گناهی” نیست، بلکه مبارزۀ کُشنده با گناه است. در زندگی روحانی این امری بسیار ضروری است. در غیر این صورت، ما هیچ مدرکی مبنی‌بر مصلوب‌ کردن نفس نمی‌بینیم و اگر نفْس مصلوب نشده است‌، ما متعلق به مسیح نیستیم (غلاطیان ۲۴:۵). خطر در این نبرد بسیار زیاد است. ما بازی جنگی انجام نمی‌دهیم. نتیجه یا بهشت​​ است یا جهنم.

پس چگونه مردگان (از نظر نفسانی) “اعمال (گناه‌آلود) نفس را به قتل می‌رسانند؟” پاسخ این است: «با ایمان»! اما معنای این سخن چیست؟ چگونه با ایمان، با گناه مبارزه می‌کنید؟

فرض کنید به شهوت وسوسه شده‌ام. برخی از تصاویر جنسی در مغز من ایجاد می‌شود و من را وادار می‌کند که آنها را دنبال کنم. شیوه‌ای که این وسوسه به قدرت می‌رسد این است که من را متقاعد کند تا باور کنم اگر از آن پیروی کنم خوشحال‌تر خواهم بود. قدرت همۀ وسوسه‌ها در این دیدگاه است که مرا خوشحال‌تر خواهند کرد. هیچ‌ ­کس از روی احساس وظیفه گناه نمی‌کند، آن هم در حالی که آنچه واقعا می‌خواهد این است که از گناه بپرهیزد و اعمال درست انجام دهد.

پس من باید چه کنم؟ برخی از مردم می‌گویند: «فرمانِ “مقدس باش” خدا را به خاطر بسپارید (اول پطرس ۱۶:۱) و ارادۀ خود را برای اطاعت به‌ کار ببرید زیرا او خداست» اما نکتۀ مهمی در این پند، قید نشده است: “ایمان”. بسیاری از مردمی که برای بهبود اخلاقشان تلاش می‌کنند نمی‌توانند بگویند: «این زندگی که اکنون در جسم می­‌کنم، با ایمان به پسر خداست» (غلاطیان ۲۰:۲). بسیاری از مردم سعی می‌کنند دیگران را دوست داشته باشند و نمی‌دانند آنچه مهم است، این است: «ایمان از راه محبت عمل می‌کند» (غلاطیان ۶:۵). مبارزه با شهوت (یا حرص و طمع یا ترس یا هر نوع وسوسه) مبارزۀ ایمانی است. در غیر این صورت، نتیجه قانون‌گرایی خواهد بود.

نبرد با گناه به‌واسطۀ روح‌‌القدس

وقتی موضوع وسوسۀ شهوت باشد، رومیان ۱۳:۸ می‌گوید: «اگر بر طبق نفْس زندگی کنید، خواهید مرد؛ اما اگر به‌واسطۀ روح، اعمال گناه‌آلود بدن را بکشید، خواهید زیست». به‌واسطۀ روح! معنی آن چیست؟ از تمام زره‌هایی که خدا به ما می‌دهد تا برای جنگ با شیطان تجهیز شویم، فقط از یک ابزار برای کُشتن استفاده می‌شود: «شمشیری که به آن شمشیر روح می‌گویند» (افسسیان ۱۷:۶). بنابراین وقتی پولس می‌گوید: «به‌واسطه روح اعمال گناه‌آلود بدن را بکُشید»، تفسیر من این است: «به روح، خصوصا شمشیر روح متکی باش».

شمشیر روح چیست؟ کلام خدا است (افسسیان ۱۷:۶). اینجاست که ایمان وارد عمل می‌شود. «ایمان از شنیدن پیام سرچشمه می‌گیرد و شنیدن پیام، از طریق کلام مسیح میسر می‌شود» (رومیان ۱۷:۱۰). کلام خدا از مِه و غبار دروغ‌های شیطان می‌گذرد و نشان می‌دهد که شادی واقعی و ابدی کجا یافت می‌شود. بنابراین، این کلام به من کمک می‌کند تا از اعتماد به توانایی گناه برای شاد کردن من، دست بردارم و در عوض مرا ترغیب می‌کند تا به وعدۀ شادی خدا اعتماد کنم (مزمور ۱۱:۱۶).

تعجب می‌کنم که امروزه، چگونه بسیاری از ایمان‌داران متوجه شده‌اند که ایمان صرفا باور بر این که مسیح برای گناهانمان مرد، نیست؛ ایمان اطمینان بهتر بودن طریق­‌های مسیح، از گناه است. ارادۀ او حکیمانه‌تر است، کمک او مسلم‌تر است، وعده‌های او ارزشمندتر و پاداش او راضی‌کننده‌تر است. ایمان با نگاهی به سوی عقب بر صلیب آغاز می‌شود، اما با نگاهی رو به جلو نسبت به وعده‌های خدا زندگی می‌کند. ابراهیم «در ایمان استوار شده… یقین داشت که خدا قادر است به وعدۀ خود وفا کند» (رومیان ۲۰:۴-۲۱). «ایمان ضامن چیزهایی است که بدان امید داریم» (عبرانیان ۱:۱۱).

وقتی ایمان حرف اول را در قلب من بزند، من از مسیح و وعده‌های او راضی هستم. این همان چیزی است که عیسی گفت: «هر که به من ایمان آورد، هرگز تشنه نگردد» (یوحنا ۳۵:۶). اگر عطش من برای شادی، معنا و اشتیاق با حضور و وعده­‌های مسیح برطرف شود، قدرت گناه در هم می‌شکند. هنگامی که می‌توانیم استیک بخوریم، پیشنهاد ساندویچ چندان با عقل جور در نمی‌آید.

رضامندی، گناه را می‌کشد

اگر عطش من برای شادی، معنا و اشتیاق با حضور و وعده­‌های مسیح برطرف شود، قدرت گناه در هم می‌شکند. “نبرد ایمان، نبرد برای رضامندی در خداست”. به ایمان بود که موسی هنگامی که بزرگ شد، نخواست پسر دختر فرعون خوانده شود. او آزار دیدن با قوم خدا را بر لذتِ زودگذرِ گناه ترجیح داد و رسوایی به‌خاطر مسیح را با ارزش‌تر از گنج‌های مصر شمرد، زیرا از پیش به پاداش چشم دوخته بود. (عبرانیان ۲۴:۱۱-۲۶). ایمان به “لذت‌های زودگذر” اکتفا نمی‌کند، ایمان لبریز از شادیست. کلام خدا می‌گوید: «در حضور تو [خدا] کمال شادی است، و به دست راست تو لذت‌ها تا ابدالآباد» (مزمور ۱۱:۱۶). بنابراین، ایمان به‌ سوی گناه منحرف نمی‌شود. در جست‌وجوی حداکثر شادی، به این راحتی‌ها تسلیم نمی‌شود.

نقش کلام خدا این است که اشتیاق ایمان به خدا را تغذیه کند و با این کار، قلبم را از طعم فریبندۀ شهوت دور ‌کند. در ابتدا، شهوت شروع به فریب‌ دادن من می‌کند و احساس می‌کنم که اگر راه پاکی را دنبال کنم، رضایت زیادی را از دست خواهم داد. اما سپس شمشیر روح را بر می‌دارم و جنگ را آغاز می‌کنم.

در کلام خدا خوانده‎‌ام، اگر چشمم باعث لغزش و شهوت من می­‌شود بهتر است آن را به درآورم (متی ۲۹:۵). خوانده‌‎ام، اگر به چیزهای پاک و دوست‌داشتنی و ستودنی فکر کنم، آرامش خدا من را نگاه خواهد داشت (فیلیپیان ۷:۴-۸). خوانده‌ام که طرز فکر انسان نفسانی، مرگ را به ارمغان می‌آورد، اما حاکمیت روح، حیات و سلامتی را به همراه دارد (رومیان ۶:۸) و در حالی‌ که دعا می‌کنم ایمانم از حیات و سلامتی خدا در رضامندی باشد، شمشیر روح پوشش شیرینی را از سم هوس بر می‌زداید. به ماهیت آن پی می‌برم و به فیض خداوند، قدرت فریبندگی آن شکسته می‌شود.

ایمان به چیزهای آینده

شیوۀ ایستادگی افراد مرده در برابر گناه این است. معنای مسیحی‌ بودن این است. ما مرده‌ایم به این معنا که منِ بی‌ایمانِ کهنه (نفْس) مُرده است و جای خود را به یک خلقت تازه داده است. آنچه تازگی می‌بخشد، ایمان است. نه‌تنها ایمانی رو به‌ عقب و مرگ عیسی، بلکه ایمان به آینده و وعده‌های عیسی. نه­‌تنها اطمینان از کاری که انجام داده است، بلکه رضایت از آنچه انجام خواهد داد.

با وجود ابدیت در تعادل، ما نبرد ایمان را می‌جنگیم. دشمن اصلی ما دروغی است که زیر گوش ما مدام می‌­خواند که گناه، آینده ما را شادتر می‌کند. سلاح اصلی ما حقیقتی است که می‌گوید؛ خدا آینده ما را شادتر خواهد کرد و ایمان پیروزی است که بر دروغ غلبه می‌کند، زیرا ایمان از خدا راضی و خشنود می­‌شود.

چالش این نیست که آنچه خدا می‌گوید را فقط به این خاطر که او خداست انجام دهیم، بلکه بدانیم آنچه خدا می‌گوید نشأت‌گرفته از نیکویی خود اوست. چالش تنها دنبال‌ کردن پارسایی نیست، بلکه ترجیح پارسایی است. چالش این است که صبح از خواب بیدار شده و در باب کتاب‌ مقدس دعا کنیم تا در باورِ “وعده‌های گرانبها و بسیار عظیم” خدا شادی و آرامش را تجربه کنیم (رومیان ۱۳:۱۵؛ دوم پطرس ۴:۱). با این شادی که پیش روی ماست، احکام خدا سنگین نخواهد بود (اول یوحنا ۳:۵) و پاداش گناه آن‌قدر کوتاه و سطحی به‌ نظر می‌رسد که دیگر باعث فریب نمی‌شود.

نویسنده: جان پایپر

سایر مقالات

مقالات بیشتر