مروری بر کتاب میکاه
مروری بر کتاب میکاه
نویسنده: میکاه نبی
هدف: دعوت از یهودا به توبه و امید در طی بحران‌ها و حملات آشوریان و آماده‌سازی یهودا برای تبعید به بابل با اعلام داوری خدا بر گناه و وعدۀ بازسازی و بازگشت.
تاریخ نگارش: ۷۴۲-۶۸۶ ق.م
حقایق کلیدی
- خدا تهدید کرد سامره و یهودا را به خاطر نقض فاحش عهد، داوری می‌کند.
- خدا از قومش دعوت کرد از گناهان توبه کنند تا از وقوع داوری جلوگیری کرده و یا آن را به تعویق اندازد.
- خدا تصریح کرد که وعده‌های خود را در مورد بازگشت قومش از تبعید عملی می‌سازد.
- خدا وعده داد برکات پیروزی، رونق و صلح را به قوم توبه‌کننده عطا می‌کند.
نویسنده
میکاه با نام زادگاهش مورِشِت شناخته می‌شود (۱۴،۱:۱) و این نشان می‌دهد که او در اورشلیم غریبه بوده است. میکاه همزمان با اشعیا خدمت می‌کرد و خدمات او در آن دورۀ حیاتی تاریخ یهودا بسیار تاثیرگذار بود.
مروری بر کتاب میکاه
زمان و مکان نگارش
میکاه در دوران سلطنت یوتام (۷۴۲-۷۳۵ ق.م)، آحاز (۷۳۵-۷۱۵ ق.م) و حِزِقیا (۷۱۵-۶۸۶ ق.م) موعظه و خدمت می‌کرد. در این دوران، فاصلۀ طبقاتی شدیدی میان ثروتمندان و فقرا به وجود آمده بود، زیرا زمینداران و ملاکان بزرگ حریص و طماع (میکاه ۱:۲-۵) که تحت حمایت رهبران مذهبی و سیاسی فاسد بودند (میکاه ۱:۳-۱۲)، طبقۀ متوسط را استثمار می‌کردند. به دلیل این ضعف رهبری، کل جامعه به فساد اخلاقی کشیده شده بود (میکاه ۹:۶-۱۶؛ ۱:۷-۷).
خدا آشوریان را همچون یک عصای داوری علیه قوم گناهکار خود برانگیخت (اشعیا ۵:۱۰-۱۱). همان‌طور که میکاه پیشگویی کرده بود (میکاه ۲:۱-۷)، آشوریان در سال ۷۲۲ ق.م سامره را ویران کردند (دوم پادشاهان ۱:۱۷-۶) و طبق پیشگویی او اهالی یهودا زمانی قدرت کامل داوری خدا را احساس کردند که سِنحاریب، پادشاه آشور (۷۰۵-۶۸۱ ق.م) در دامنۀ غربی کوه‌های یهودا در حال حرکت به سمت دروازه‌های اورشلیم بود. وقتی شهر به محاصره درآمد، بالاخره حِزِقیا کاملا توبه کرد و خداوند لشکر آشوریان را بازگرداند (اِرمیا ۱۸:۲۶-۱۹).
مروری بر کتاب میکاه
اهداف و ویژگی‌ها
۱۹ پیشگویی میکاه طی سه دوره بیان شدند (میکاه ۱-۲؛ ۳-۵؛ ۶-۷). هر دوره با پیشگویی دربارۀ داوری آغاز، و با پیشگویی دربارۀ نجات پایان می‌یابد؛ هر دوره با کلمۀ عبری به معنای “بشنوید” (میکاه ۲:۱) یا “گوش کنید” (میکاه ۱:۳) شروع می‌شود. دورۀ میانی شامل ۳ پیشگویی دربارۀ داوری (میکاه ۳) و ۷ پیشگویی دربارۀ نجات (میکاه ۴-۵) است. میکاه از جناس‌های کلامی، هوشمندانه استفاده می‌کند و از مخالفین خود سخن می‌گوید که سعی داشتند او را ساکت کنند (میکاه ۶:۲-۷).
او در پیشگویی‌های خود دربارۀ نجات می‌گوید که نجات اورشلیم در حملات سِنحاریب (۷۰۱ ق.م) تنها به رحمت خداوند نسبت به بازماندگان بستگی دارد (میکاه ۱۳:۲). او همچنین پیش‌بینی کرد خدا در آینده قومش را از اسارت بابل نجات خواهد داد (میکاه ۹:۴-۱۰). در نتیجه قوم عهد خدا باید به نام خداوند گام برمی‌داشتند (میکاه ۵:۴) و متکی به فیض مطلق خدا می‌بودند (میکاه ۹:۵)، نه به اعمال خویش (میکاه ۱۰:۵-۱۵). در تمام آزمایش‌ها و همچنین در آینده، بازمانده‌هایی که بخشیده شدند، فقط به خاطر رحمت خدا دوام خواهند آوردند، زیرا خدا سوگند یاد کرده بود که به نیاکان وفادار باشد (میکاه ۱۸:۷-۲۰).
مروری بر کتاب میکاه
مسیح در میکاه
کتاب میکاه حداقل به دو شکل، مسیح را مکاشفه می‌کند. اول، پیشگویی‌های این کتاب دربارۀ داوری و نجات مستقیما به داوری سِنحاریب به خاطر حملۀ ویرانگر به یهودا و به نجات اورشلیم اشاره دارند. همچنین پیشگویی کرد که بابلی‌ها یهودا را فتح می‌کنند. این پیشگویی‌ها و تحقق آنها که از کارهای اصلی داوری و نجات الهی بودند، در واقع پیشگویی داوری و نجات نهایی هستند که در مسیح محقق می‌شود.
دوم، پیش‌بینی داوری و برکاتی که هنگام بازگشت از اسارت بابل انجام می‌شوند، مستقیما به مسیح اشاره دارند. بر اساس عهد جدید، عیسی در خدمت زمینی خود این رویدادها را آغاز نمود و تا امروز هم ادامه دارند و هنگامی که او بازگردد به کمال می‌رسد. میکاه از این حوادث با عنوان “روزهای آخر” (میکاه ۱:۴) و “آن روز” (میکاه ۴:۲؛ ۶:۴؛ ۱۰:۵؛ ۱۲:۷) یاد می‌کند؛ یعنی “روز خداوند” که عهد جدید را به کار مسیح مرتبط می‌کند (دوم تسالونیکیان ۱:۲-۲؛ دوم پطرس ۱۰:۳). شاید مستقیم‌ترین اشاره به مسیح در میکاه ۱:۵-۶ باشد (ر.ک متی ۶:۲)؛ جایی که خدا وعده داده بود که خاندان داوود پس از تبعید برمی‌خیزند، دشمنان یهودا را شکست می‌دهند، بر کل زمین حکم می‌رانند و برای قوم خدا صلح به ارمغان می‌آورند.
