آیا به قدر کافی خوب هستم که به بهشت بروم؟
آیا به قدر کافی خوب هستم که به بهشت بروم؟
پاسخ، منفی است. هیچ کس جز عیسی، آن‌قدر خوب نیست که به بهشت برود؛ زیرا او هرگز گناه نکرد (اول پطرس ۲۲:۲) و از طرفی، همۀ ما گناه کرده‌ایم. رومیان ۲۳:۳ می‌گوید: «زیرا همه گناه کرده‌اند و از جلال خدا کوتاه می‌آیند». آیا تا کنون دروغ گفته‌اید، دزدی کرده‌اید، شهادت دروغ داده‌اید، مرتکب زنا شده‌اید، ناروا از کسی عصبانی شده‌اید و…؟ اگر چنین است؛ پس شریعت خدا را نقض کرده‌اید (خروج ۱:۲۰-۱۷) و زیر داوری خدا هستید. روی هم رفته شریعت قانونی نیست که مجازات نداشته باشد. هیچ کس جز عیسی کامل نیست، همه گناه کرده‌اند و از خدا تخطی ورزیده‌اند.
عیسی در متی ۳۴:۱۲ گفت: «زبان از آنچه دل از آن لبریز است، سخن می‌گوید». خدا سخن گفت و شریعت را به صورت ده فرمان به ما داد (خروج ۱:۱۰-۱۷). بنابراین او از آنچه در دل بود، با شریعت سخن گفت؛ پس شریعت، جلوه‌ای از ویژگی اوست و نیکوست. بنابراین وقتی گناه می‌کنید، از ویژگی خدا تخطی می‌کنید و در برابر ویژگی نیکوی او مقابله می‌کنید. اگر شریعت به اعمال شما رسیدگی نکند، خودش را نادیده گرفته و به مردم اجازه می‌دهد آنچه را علیه ذات اوست، انجام دهند و بنابراین نتیجه و مجازات کار خود را نمی‌بینند. یعنی خدا شیطان را تأیید می‌کند؟ البته که او نمی‌تواند این کار را بکند.
بنابراین از آنجایی که همه گناه کرده‌اند و همگی از ویژگی خدا تخطی کرده‌اند؛ پس همه زیر داوری او هستیم. نتیجه آن که آن‌قدر خوب نیستیم که به بهشت برویم.
موضوع دیگری که افراد به آن توجه می‌کنند، طبیعت قلب‌هایمان است. کتاب مقدس می‌گوید ما بنا به طبیعت خود محکوم به غضب خدا هستیم (افسسیان ۳:۲). خدا در کتاب مقدس می‌گوید قلب‌هایمان شرور و فریبکار هستند (اِرمیا ۹:۱۷). به ما گفته شده است قلب ما لبریز از همه نوع امیال شیطانی است (مرقس ۲۰:۷-۲۳). پس ما در ذات خود از خدا دور افتاده‌ایم و نمی‌توانیم کار نیک انجام دهیم، زیرا هر چیزی انجام می‌دهیم آلوده به گناه است (رومیان ۱۰:۳-۱۲).
اما من صادق و بی‌ریا هستم
برخی تصور می‌کنند صداقت در پیشگاه خدا، آنها را سزاوار بهشت می‌کند. آنها می‌دانند که کامل نیستند و معتقدند اگر صادقانه سعی کنند کارهای درست انجام دهند، خدا آن‌قدر مهربان و رحیم است که آنها را به جهنم نفرستد. چنین استدلالی، فرجام نیکوی شخص است. به عبارت دیگر فرد می‌گوید چون صادق و بی‌ریاست؛ پس خدا باید او را به بهشت بفرستد. اما صداقت نوعی از غرور است، زیرا خود ارزشی، خود شایستگی، خود توانایی را دلیلی برای رفتن به بهشت می‌داند.
هیچ کس به حد کافی نیکو نیست
این یک واقعیت است، که همگی از جلال خدا قاصر شده‌ایم و همۀ ما از نظر اخلاقی کارهای اشتباه انجام می‌دهیم. همگی، شریعت خدا را به نوعی نقض کرده‌ایم و این دقیقا خودِ گناه است. اول یوحنا ۴:۳ می‌گوید: «هر کس در گناه زندگی می‌کند برخلاف شریعت عمل می‌کند؛ گناه به‌واقع مخالفت با شریعت است». پس هیچ کس آن‌قدر خوب نیست که به بهشت برود.
حقیقت این است که خدا می‌گوید قرار است ما مقدس باشیم، چون خودش قدوس است (اول پطرس ۱۶:۱)؛ به عبارت دیگر او بی‌گناه است و هرگز کار اشتباهی نمی‌کند. در تمام راه‌هایش، افکارش، اعمالش و انگیزه‌هایش کامل است. او طالب کمال است. عیسی در متی ۴۸:۵ گفت: «پس شما کامل باشید چنانکه پدر آسمانی شما کامل است».
نسبت دادن
تنها راهی که ما را سزاوار بهشت می‌کند، قربانی شدن عیسی است. او خدای مجسم است (یوحنا ۱:۱-۱۴؛ کولسیان ۹:۲)، او هرگز گناه نکرد (اول پطرس ۲۲:۲) و همه چیز را کامل انجام داد. وقتی بر روی صلیب رفت، گناهان را در بدن خود، روی صلیب حمل کرد (اول پطرس ۲۴:۲). پس به‌واسطۀ ایمان به آنچه عیسی روی صلیب انجام داد، می‌توانید عدالت و پارسایی او را به خود نسبت دهید (فیلیپیان ۹:۳). نسبت دادن؛ یعنی کار دیگری را به حساب خود بگذارید. این یک معاملۀ قانونی است که در آن عدالت مسیح بر اساس شریعت، به حساب مسیحیان گذاشته می‌شود. بدین طریق، وقتی خدای پدر گناهانمان را می‌بیند، می‌بیند که بخشیده می‌شوند و صاحب عدالت مسیح شده‌ایم.
آیا به قدر کافی خوب هستم که به بهشت بروم؟
نویسنده: مَت اسلیک
