مراقبت شبانی
این مقاله را گوش کنید
مسئولیت مراقبت و توجه به نیازها در کلیسا به عهده همه است، نه فقط یک شخص یا یک تیم پشتیبانی (اول قرنتیان ۲۴:۱۲-۲۵). فرامینِ “یکدیگر را” در عهد جدید مشخص می‌کنند که وظیفه و مسئولیت روحانی، عملی و معنویِ هر مسیحی است که هر زمان با دیگران و به صورت جمعی با یکدیگر ملاقات می‌کنند و یا به صورت فردی با دیگر افراد در ارتباط هستند، به انجام کارهای زیر متعهد باشند.
به هر مسیحی فرمان داده شده است که:
شاگردی خود را با محبت به دیگران اثبات کند. همان‌طور که مسیح ثابت کرد (یوحنا ۳۴:۱۳)؛ هر جا که مناسب است، مشتاق ارائۀ آموزش‌های روحانی باشند (رومیان ۱۴:۱۵، اول قرنتیان ۲۵:۱۲)؛ از حقیقت “با عشق و علاقه” با هم دعاگونه صحبت کنند (افسسیان ۱۵:۴)؛ در موعظه وفادارانه و در هر توبیخ، با خرد و احتیاط باشند (کولسیان ۲۸:۱، ۱۶:۳)؛ از صمیم قلب همدیگر را دوست داشته باشند (اول پطرس ۲۲:۱)؛ به هم خدمت کنند (غلاطیان ۱۳:۵)؛
مرتبا به تشویق و تقویت هم بپردازند (اول تسالونیکیان ۱۱:۵)؛ دیگری را بیشتر از خود احترام کنند (رومیان ۱۰:۱۲)؛ مشوق ضعیف‌النفسان باشند (اول تسالونیکیان ۱۴:۵)؛ ضعیفان را یاری نمایند (اول تسالونیکیان ۱۴:۵)؛ باعث پیشرفت هم شوند (اول تسالونیکیان ۱۱:۵)؛ همدیگر را دلداری و تسلی دهند (دوم قرنتیان ۱۱:۱۳، اول تسالونیکیان ۱۴:۵)؛ مشتاق این باشند که گناهانشان را نزد یکدیگر اعتراف کنند (یعقوب ۱۶:۵)؛ متعهد به دعا کردن با یکدیگر و برای همدیگر باشند (یعقوب ۱۶:۵، افسسیان ۱۸:۶، رومیان ۱۲:۱۲)؛ کمک به حمل بار همدیگر کنند (غلاطیان ۶: ۱ تا ۶)؛ همسایه خود (دیگران) را دوست بدارند به همان اندازه که خود را دوست دارند (غلاطیان ۱۴:۵)؛ همدیگر را ببخشند (افسسیان ۳۲:۴)؛ تا جایی که ممکن است در توازن و صلح با هم زندگی کنند (رومیان ۱۱:۱۲ و ۱۸، ۱۹:۱۴)؛ آسیب، گناه و جرم را رها نکنند بلکه آن را حل کنند (متی ۲۴:۵، دوم قرنتیان ۱۷:۵-۲۱)؛ همدیگر را بپذیرند همان‌طور که مسیح آنها را پذیرفت (رومیان ۷:۱۵)؛ در محبت به یکدیگر، صبر و تحمل نشان دهند (افسسیان ۲:۴)؛
به‌شدت به یکدیگر، صمیمیت نشان دهند (رومیان ۱۰:۱۲ و ۷:۱۵)؛ همین‌طور، نسبت به هم مهربان و دل‌سوز باشند (افسسیان ۲:۴ و ۳۲)؛ به هم احترام بگذارند و به اندازه‌ای برابر نگرانی‌شان را به هم نشان دهند (رومیان ۱۰:۱۲)؛ در تلاش برای چیزهایی باشند که برای هم و هر کس دیگری خوب است (اول تسالونیکیان ۱۴:۵)؛ از قضاوت کردن همدیگر دست بکشند (رومیان ۱۳:۱۴)؛ همدیگر را تشویق به محبت و انجام اعمال نیک کنند (عبرانیان ۲۴:۱۰)؛
از هر چیزی که دارند برای خدمت صادقانه و کلیسای‌شان استفاده کنند (اول پطرس ۷:۳-۱۰)؛ به احترام مسیح، مشتاق این باشند که مطیع هم باشند (افسسیان ۲۱:۵)؛ به صورت بخشنده و فراگیر نسبت به هم و “افراد خارج” میهمان‌نواز باشند (اول پطرس ۹:۴)؛ در صورت به وجود آمدن احتیاجات معنوی و عملی در حل آن به بهترین نحو بکوشند ( اعمال رسولان ۴۴:۲و۴۵؛ اول تسالونیکیان ۱۴:۵و۱۵؛ رومیان ۱۲:۱۲).
کلام پایانی
کلیسا همانند یک خانواده است. بعضی این‌گونه نمی‌بینند و این جمله را صرفا یک جمله شعاری می‌پندارند. اما باید متذکر شد که در اصل، کلیسا از یک خانواده هم نزدیک‌تر است. در کلام خدا، کلیسا به یک بدن واحد تشبیه شده که اعضای مختلفی دارد؛ برای اینکه یک بدن بتواند به‌درستی کار کند باید همه اعضا در هماهنگی و اتحاد باشند. تمام مسئولیت را نمی‌توان روی دوش سر یا چشم و یا دست گذاشت. تمام اعضا در بقا و آرامش و سلامت بدن دخیل و مسئول هستند. اگر در بدن زخمی به وجود بیاید، هیچ‌گاه بقیه اعضا به نشانه اعتراض آن را رها نمی‌کنند.
اتفاقا بدن برای ترمیم قسمت زخمی همه تلاش خود را می‌کند. چه در خانواده و چه در بدن، خصوصیاتی وجود دارد که باید در کلیسا و در جمع مقدسین هم یافت شود که در متن بالا به نکاتی درباره آن اشاره شد: برای داشتن کلیسایی سالم و فعال، اعضای کلیسا نقش مهمی دارند و هر عضو، هر چند ساده، می‌تواند موثر باشد. ای کاش تعالیم کلام، خورد و خوراک ما شوند و دلیل بیدار شدن همه ما از خواب، عملی کردن آنها گردد. باشد که بقای کلیسا، حفظ اتحاد آن و مراقبت از آن، برای همۀ ما اهمیت بالایی پیدا کند. باشد که به فیض خدا همدیگر را از صمیم قلب محبت کنیم. آمین
نویسنده: نیما علیزاده
