3 پرسش دربارۀ تولد تازه
3 پرسش دربارۀ تولد تازه
پرسش: چه کسی تولد تازه می‌دهد، خدای پدر، خدای پسر یا روح‌القدس؟
پاسخ: تولد تازه، فیض تثلیث شامل پدر، پسر و روح‌القدس در یک عمل الهی است. اغلب آن را به خدای پدر نسبت می‌دهند که تولدتازه‌یافتگان به عنوان فرزندانش با او ارتباط دارند. این عبارت که ایمانداران از «خدا» متولد می‌شوند، او را به عنوان دلیل تولد تازه به ما می‌شناساند. خدای پدر تولدی تازه به آنها بخشید (اول پطرس 3:1) و آنها را به وجود آورد (یعقوب 17:1-18).
خدای پسر میانجی تولد تازه است، زیرا خدای پدر روح تولدی تازه را از طریق عیسای مسیح، منجی ما می‌فرستد (تیتوس 4:3-6). خدا فرزندانش را با عیسای مسیح رستاخیزکرده زنده کرد (افسسیان 5:2؛ کولسیان 13:2) و آنها را دوباره از طریق رستاخیز متولد کرد (اول پطرس 3:1). آدم آخر که پیروزمند به صورت روحی حیات‌بخش برخاست (اول قرنتیان 45:15)؛ کسی است که قدرت بخشیدن زندگی از طریق روح را داشت. مسیح در رستاخیز خود منفعل نبود، بلکه فعالانه قیام کرد (یوحنا 19:2؛ 17:1-18). به همین ترتیب فعالانه به روح‌های مرده زندگی می‌بخشد (یوحنا 21:5 و 25). مسیح قوم خود را شست‌وشو می‌دهد تا پاک شوند (یوحنا 8:13-10).
روح‌القدس نمایندۀ خداست که از سوی پدر و پسر برای احیای گناهان فرستاده شد. تولد تازه از روح است (یوحنا 5:3-7 و 8)، درست همان‌طور که آبستن شدن باکره از روح بود (متی 20:1). خدا گناهکاران را به «غسل تولدی تازه و نو شدنی که از روح‌القدس است» نجات می‌دهد (تیتوس 5:3-6).
3 پرسش دربارۀ تولد تازه
پرسش: آیا تولد تازه فقط کار مستقل و تاثیرگذار فیض خداست؟
پاسخ: بله همین‌طور است. گرچه قبلا استدلال‌هایی ارائه داده‌ایم که دعوت به نجات، کار فیض مؤثر است، اما جمع‌آوری شواهد از مطالعۀ ما در مورد تجدید حیات در فصل قبلی مفید است، تا نشان دهیم که این یک کار یکپارچه و مؤثر است که به طور بی‌عیب‌ونقص باعث نجات می‌شود.
اول، تولد تازه به ارادۀ انسان نیست، بلکه با ارادۀ خدا انجام می‌شود، ایمانداران «نه با تولد بشری، نه از خواهشِ تن و نه از خواستۀ یک مرد، بلکه از خدا تولد یافتند» (یوحنا 13:1). جان موری[1] گفت: «خدا عامل یا سازنده‌ای است که با انسان همکاری و همدستی نمی‌کند…» جان نکات منفی را بیشتر عنوان می‌کند تا تصمیم و ارادۀ انسان را کنار بگذارد. رابرت کالوِر[2] گفت: «خدا و فقط خدا عامل تولد تازه است.»
دوم، تولد تازه، تولدی نو از روح‌القدس است (یوحنا 3:3-8). جِی.آی. پَکر[3] گفت: «نوزادان در تولید مثل یا تولد خود دخالت یا همکاری ندارند»؛ بنابراین «تولد تازه به دلیل تلاش انسانی نیست.»
سوم، ذات بشر قادر به انجام تولد تازه نیست، بلکه باید از سوی روح‌القدس باشد. مسیح گفت: «آنچه از بشرِ خاکی زاده شود، بشری است؛ امّا آنچه از روح زاده شود، روحانی است» (یوحنا 6:3).
چهارم، خدا بر طبق ارادۀ آزاد و حاکم خود تولد تازه می‌دهد، مسیح می‌گوید: «باد هر کجا که بخواهد می‌وزد» (یوحنا 8:3). یعقوب می‌گوید: «از ارادۀ او ما از نو زاده شدیم» (یعقوب 18:1). جیمز بُویس[4] نوشت: «کتاب مقدس، تولد تازه را منحصرا به ارادۀ خدا منتسب می‌کند.»
پنجم، تولد تازه یکی از کارهای خلقت جدید می‌باشد (دوم قرنتیان 17:5؛ افسسیان 10:2). خلقت کار خداست و او به تنهایی انجامش می‌دهد (اشعیا 24:44). ویلیام پرکینز[5] گفت: «تبدیل گناهکار، یک خلقت است و هیچ مخلوقی نمی‌تواند خودش را برای خلقت خویش آماده کند.»
ششم، در تولد تازه خدا مردگان در گناه را برمی‌گزیند و آنها را در مسیح زنده می‌کند، رستاخیز معنوی به واسطۀ فیض (افسسیان 5:2). بنابراین گناهکاران هیچ دخالتی در تولد تازۀ خود ندارند. تولد تازه کاملا کار خدا در مسیح است.
هفتم، کلام خدا تولد تازه را به عنوان برداشتن یک قلب سنگی و قرار دادن یک قلب گوشتین به جای آن تعریف می‌کند (حزقیال 19:11؛ 26:36). جان اُوِن[6] خاطرنشان می‌کند این کار مستلزم فیضی مؤثر است، زیرا یک قلب سنگی، لجوجانه و سرسختانه با خدا مخالفت می‌کند، اما برعکس یک قلب گوشتین اصل اطاعت از خدای مقدس را رعایت می‌کند. برای بیرون آوردن یک قلب و بخشیدن قلبی دیگر باید مقاومت فرد گناهکار از بین برود و تسلیم جایگزین آن شود. وقتی می‌گوییم خدا وعدۀ انجام این کار را می‌دهد اگر در برابر فیض مقاومت نکنیم؛ در واقع وعدۀ قلبی تازه را بی‌معنا کرده‌ایم، زیرا مقاومت نکردن یعنی اعتماد کردن و تسلیم شدن. اُوِن نشان داد که این استدلال بسیار احمقانه است: «بنابراین خدا وعده می‌دهد که ما را تبدیل می‌کند، مشروط بر آنکه ما خودمان را تبدیل کنیم؛ وعده می‌دهد ایمان در ما کار کند مشروط بر آنکه ایمان بیاوریم؛ وعده می‌دهد قلبی تازه داشته باشیم مشروط بر آنکه قلب‌هایمان را تازه کنیم»
هشتم، تولد تازه باعث می‌شود توبه کنیم، محبت کنیم، اعمال پارسایانه انجام دهیم، و بر دنیا پیروز شویم (اول یوحنا 29:2؛ 9:3؛ 7:4؛ 5،1:4). بنابراین تولد تازه علت تبدیل ماست؛ انسان‌ها به واسطۀ اینکه ابتدا خودشان تبدیل می‌شوند، تولدی تازه نمی‌یابند. موری می‌نویسد: «تولد تازه، آغاز فیض نجات‌بخش در ماست و تمام فیض نجات‌بخش در ما از تولد تازه نشأت می‌گیرد. ما به واسطۀ ایمان یا توبه یا تبدیل، تولد تازه پیدا نمی‌کنیم، بلکه ما توبه می‌کنیم و ایمان می‌آوریم، چون تولد تازه داریم.»
از این رو، به ضرورت مطلق تولد تازه برای نجات پی می‌بریم. بدون تولد تازه، پیشنهاد پرشکوه انجیل نمی‌تواند حتی یک روح را نجات دهد. حتی اینکه «خدا آنقدر جهان را محبت کرد که پسر یگانۀ خود را داد تا هر که به او ایمان آورد هلاک نگردد، بلکه حیات جاویدان یابد»، نیز هیچ کمکی نخواهد کرد مگر اینکه خدا گناهکاران را از بی‌ایمانی لجوجانۀ آنها که باعث شده از نور متنفر باشند و نزد نور نیایند، نجات دهد (یوحنا 20،16:3). ویلیام وِیتلی[7] گفت: «اگر مسیح هزار بار بیاید و هزاران بار برای یک نفر بمیرد، تمام این مُردن‌ها هیچ سودی برای نجات او نخواهد داشت، مگر اینکه خلقتی نو پیدا کرده باشد.» به همین دلیل عطای تولدی تازه یکی از ثمرات بزرگ مرگ مسیح است، خلقتی تازه تا کسانی که برای خودشان زندگی کرده‌اند، اینک زندگی را برای او آغاز کنند (دوم قرنتیان 17،15:5).
3 پرسش دربارۀ تولد تازه
پرسش: رابطۀ میان تولد تازه و آیین غسل تعمید چیست؟
پاسخ: برخی افراد تصور می‌کنند آنها هیچ رابطه‌ای ندارند و دیدگاه فردگرایانه‌ای دارند که نجات را جدای از کلیسا و فرامین آن می‌دانند. کلیسای کاتولیک روم، کلیسای لوتری و بر اساس برخی از تفاسیر، اعترافات و اعتقاداتِ کلیسای اسقفی، اسقفی‌ها و متدیست‌ها تعلیم می‌دهند که تولد تازه از طریق غسل تعمید انجام می‌شود، گرچه هر کلیسایی برداشت خودش را دارد.
کلیساهای اصلاح‌شده (ریفورمد) تعلیم می‌دهند که غسل تعمید یکی از نشانه‌ها و مهر تاییدی بر تولد تازه است. به این ترتیب، ابزار فیض است که به واسطۀ ایمان به دست میآید. با این وجود برخی از روحانیون اصلاح‌طلب تعلیم داده‌اند که خدا طبق روال، نسل برگزیدۀ ایمانداران را وقتی تعمید داده می‌شوند، مجددا متولد می‌کند، نه به واسطۀ فضیلتی که در آن ساکن شده‌اند یا فضیلتی که از طریق غسل تعمید به دست آمده باشد، بلکه بر اساس عهد فیض است. اعتقادنامۀ وست‌مینستر (6:28) زمان تولد تازه را باز نگه می‌دارد: «کارآیی غسل تعمید مربوط به لحظه‌ای نیست که انجام می‌شود. با این وجود نه تنها با کاربرد درست این حکم، فیض وعده داده شده ارائه می‌شود، بلکه واقعا توسط روح‌القدس به نمایش درمی‌آید و به کسانی بخشیده می‌شود که فیض متعلق به آنهاست (در هر سنی که باشند) و این در وقت مقرر با ارادۀ خودِ خدا انجام می‌شود.»
نمی‌توانیم در اینجا به طور عمیق به آموزۀ آیین‌های مقدس بپردازیم؛ این بحث به بخش کلیساشناسی مربوط می‌شود. با این حال، در این مرحله لازم است تا رابطۀ بین تولد تازه و تعمید را روشن کنیم. عهد جدید تعمید را به اتحاد با مسیح، به‌ویژه در مرگ، دفن و قیام او، پیوند نزدیکی می‌دهد. با این حال، کتاب مقدس نشان می‌دهد که افراد می‌توانند قبل از تعمید، تنها با شنیدن انجیل، نجات یافته و روح‌القدس را دریافت کنند (اعمال رسولان 44:10-48). ممکن است افرادی تعمید داده شوند، اما همچنان بردۀ گناه باقی بمانند (13:8 و 20-23؛ اول قرنتیان 1:10-5). پولس گفت: «مسیح مرا نفرستاد تا تعمید دهم، بلکه تا بشارت رسانم» (اول قرنتیان 17:1)، که اگر تعمید وسیلۀ عادی تولد دوباره بود، غیرقابل تصور می‌بود. بنابراین، تعمید، تولد تازه را به همراه نمی‌آورد.
به نفع تولد تازه از طریق تعمید، اغلب گفته می‌شود که مسیح تعلیم داد که ما باید «از آب و روح متولد شویم» تا وارد پادشاهی او شویم (یوحنا 5:3). برخی در پاسخ به این استدلال می‌گویند که «آب» و «روح» به ترتیب به تولد طبیعی و تولد روحانی اشاره دارند. با این حال، مایعات تولد طبیعی را بهتر می‌توان با «خون» توصیف کرد (13:1). علاوه بر این، ساختار جمله از یک فعل و یک حرف اضافه برای توصیف یک تولد، نه دو تولد، استفاده می‌کند: به معنای واقعی کلمه «از آب و روح متولد شده.»
پاسخ دیگر به این استدلال از یوحنا ۳:۵ برای تولد تازه از طریق تعمید این است که بگوییم «آب» در واقع به تعمید اشاره می‌کند، اما فقط به عنوان نشانه‌ای از تولد تازه، نه وسیله‌ای برای تولد تازه. با این حال، اگر «آب» به تعمید اشاره می‌کند؛ پس باید اذعان کنیم که خدا از طریق یا به وسیلۀ تعمید تولد تازه می‌بخشد، زیرا عبارت «متولدشده از» علت تولد دوباره را مشخص می‌کند.
بهترین رویکرد این است که «آب» را در این متن به پاک‌سازی درونی توسط خدا و نه تعمید تفسیر کنیم. در پس‌زمینۀ تعلیم مسیح، نبوتی قرار داشت که خدا قوم اسرائیل را از بت‌پرستی با «آب پاک» پاک‌سازی می‌کرد، به آنها دل جدیدی می‌داد و روح خود را در آنها قرار می‌داد (حزقیال 25:36-27). هنگامی که مسیح به توصیف بیشتر تولد تازه پرداخت، فقط دربارۀ روح صحبت کرد، نه دربارۀ آب یا تعمید (یوحنا 8،6:3). اگر «آب و روح» را به معنای «آب، یعنی کار پاک‌سازی روح‌القدس» در نظر بگیریم، آنگاه این متن معنا پیدا می‌کند. متن یونانی، به معنای واقعی کلمۀ «از آب و روح» ex hydatos kai pneumatos))، این دو کلمه را به هم پیوند می‌دهد. مسیح، مانند انبیای قبل از خود، در جاهای دیگر کار روح را با آبِ جاری مقایسه کرده است. تصاویر این متن، مانند بسیاری دیگر که از نجات به عنوان شست‌وشو صحبت می‌کنند (به عنوان مثال، افسسیان 26:5؛ تیتوس5:3)، از انواع شست‌وشوهای آیینی شریعت موسی برای اشاره به نجات در مسیح توسط روح استفاده می‌کند.
ممکن است استدلال دیگری به نفع تولد تازه از طریق تعمید مطرح شود که حَنّانیا به پولس گفت: «برخیز و تعمید بگیر و نام او را خوانده، از گناهانت پاک شو» (اعمال 16:22).
با این حال، این بخش از کتاب مقدس شامل دو دستور است که هر کدام توسط یک صفت قیدی توصیف شده‌اند؛ بنابراین می‌توان آن را به معنای بسیار واقعی این‌گونه ترجمه کرد: «برخیز و تعمید بگیر و نام او را خوانده، از گناهانت پاک شو!» در فرمان دوم، پاک‌سازی (احتمالا بخشش) به طور مستقیم نه به تعمید، بلکه به دعا کردن به خداوند با ایمان مرتبط است. به همین ترتیب، زمانی که پولس تعمید و نجات را به هم پیوند می‌دهد، در متن مشخص می‌کند که نجات از طریق ایمان به مسیح است (غلاطیان 27:3؛ کولسیان 12:2).
3 پرسش دربارۀ تولد تازه
نویسندگان: جول آر. بیکی و پل ام. اِسمالی
[1] John Murray
[2] Robert Culver
[3] J. I. Packer
[4] James Boyce
[5] William Perkins
[6] John Owen
[7] William Whately
