این مقاله را گوش کنید
در واقع، حسادت تنها گناهی است که می‌توان گفت اصلا سرگرم‌کننده نیست. حسادت با احساساتِ حقارتِ منفی آغاز می‌شود، به احساسات کینه‌توزی ناخوشایند تبدیل شده و سپس در یک آزردگی، سردرگمیِ بی‌معنیِ جزئی یا گناهانِ برخاسته از پرخاشگری باقی می‌ماند.
حتی هنگامی که حسادت به خواستۀ خود برسد –تخریب یا از بین بردن بخششِ خوبِ شخص دیگر– با نیرویی پوچ روبه‌رو می‌شود که باید به شیء جدیدِ موردِ نفرت هدایت شود. هیچ کدام از اینها، مراکز لذت در مغز کسی را روشن نمی‌کند.
شکم‌پرستی، حرص و آز، شهوت، پوچی و غرور، حداقل مقداری به دردشان می‌خورَد. حسادت یک نمونۀ کامل از گناهان “ارباب-برده” است. این به تمام قلب، روح، ذهن و قدرت شما نیاز دارد و در ازای آن هیچ چیزی -حتی یک مرکز روشن لذت- به شما نمی‌دهد.
عشق را بپوش تا حسادت را کنار بگذاری
خوشبختانه برای یک مسیحی، این هم حق ما است و هم کارِ ما که «خود قدیمی‌مان را کنار بگذاریم» و «خود جدید را در بَر کنیم» (افسسیان ۲۲:۴-۲۴). یک مسیحی که با گناهِ حسادت می‌جنگد ممکن است به اشتباه احساس کند که در بیشتر از یک کشمکش، درگیر است. چرا؟
زیرا مخفی نگه داشتن حسادت حتی از خودش، بسیار آسان است. مانند سایر گناهانِ قلب، تخیل انسان همیشه در تلاش است تا آن را به مقام دوم در مقیاس گناه منتسب کند. حسادت نمی‌تواند به اندازۀ زناکاری خطرناک باشد، زیرا هیچ کس آن را نمی‌بیند و به کسی صدمه‌ای نمی‌زند.
پس اگر حسادت همیشه فرزندانِ طبیعی یعنی گناهان آشکارتر دیگری را ایجاد کند، تمایل ما این است که گناهی را که از آن شکوفا شده، قطع کنیم بدون این که سعی در از بین بردن ریشۀ حسادت داشته باشیم. این نگرش بسیار ناکافی است.
در اینجا دو دلیل خوب برای جدی گرفتن حسادت به قصدِ بیرون کشیدن اسلحۀ بزرگ در برابر آن وجود دارد. یکی این که، کتاب مقدس روشن می‌کند که اگر چه انسان بیشتر مراقبِ ظاهر بیرونی است، اما خدا نگران دل است (اول سموئیل ۷:۱۶).
این بدان معنی است که تمام این عمل در مورد حسادت یک “گناه مخفیِ” پوچ -بی‌معنی- است. خدا می‌تواند حسادت و زناکاری شما را در کنار هم ببیند، گویی آنها دو حلزون بی‌صدف هستند که در کنار هم، در آفتاب خوابیده‌اند. هیچ گناه پنهانی وجود ندارد.
دوم این که، کتاب مقدس روشن می‌کند: آنچه در دل است در دل نمی‌ماند، زیرا همان‌طور که عیسی بارها فرموده است، آنچه از دهان بیرون می‌آید از دل سرچشمه می‌گیرد (متی ۳۴:۱۲؛ ۱۸:۱۵). حسادت غالبا به عمل منجر می‌شود؛ مانند سایر گناهانِ دل. حسادت ایمن نیست، استوار نمی‌ماند و با برخی از دوستانِ ناخوشایند همراه است.
حسادت یک هیولا است و شما مجبور خواهید شد با آن واردِ نبردی جنجالی و خشونت‌آمیز شوید. در بطنِ افسسیان ۴، یکی از روش‌های شگفت‌انگیز برای “کنار گذاشتنِ” گناه حسادت، “پوشیدنِ” فضیلت عشق است. در اینجا چهار راه برای مبارزه با حسادت به‌وسیلۀ عشق وجود دارد.
۱. خدا را برای موفقیتِ فردی که نسبت به او حسادت می‌کنید، شکر کنید.
عیسی به ما امر کرد که برای دشمنان خود به عنوان یکی از روش‌های خوبی کردنِ به آنها، دعا کنیم (متی ۴۳:۵-۴۸). اما قلب حسود حتی دوستان را به دشمن تبدیل می‌کند. خواه درست باشد یا نباشد، قلب شما معتقد است که یک دوست یا آشنا، دشمنِ سعادت شما است، فقط به این دلیل که او چیزی دارد (یا هست) که شما دوست دارید داشته باشید (یا باشید).
این بدان معنی است که شما می‌توانید برای همکار خود، که فکر می‌کنید دشمن شما است، دعا کنید و هنوز هم در اینجا از سخنان عیسی اطاعت کنید. وقتی دعا می‌کنید، خدا را برای او و برای عطایایی که به او داده، سپاس بگویید. از خدا برای اعطای موفقیت به او (همکارتان) تشکر کنید.
۲. از خداوند برای شخصی که به او حسادت می‌کنید، موفقیت بیشتری بخواهید.
این درست است. مخصوصا برای ادامۀ موفقیتش دعا کنید، به‌خصوص در عطیه‌ای که به او حسد می‌برید. این بدان معنی است که اگر دوستی دارید که همۀ نمرات بالا را می‌گیرد و به تازگی به دانشگاه ییل می‌رود، پس دستور کار شما این است که دعا کنید او به گرفتن نمرۀ بالا در دانشگاه ادامه دهد.
اگر دوست شما به تازگی با مردی ازدواج کرده است که حاضر بودید برای ازدواج با او هر کاری بکنید، برای رشد و غنی شدنِ صمیمیت ازدواج آنها دعا کنید. با در نظر گرفتن خوبی معنوی، علاوه بر برکات دنیوی، هر آنچه برای خودتان می‌خواهید، برای دوستانتان نیز بخواهید.
۳. از عطایایی که خداوند به فردی که به او حسادت می‌کنید داده است، لذت ببرید.
بسیاری از چیزهایی که به دیگران حسادت می‌کنیم، دارایی نیست، بلکه ویژگی‌های شخصی مانند هوش، زیبایی، استعداد و مهارت بین فردی است. نکتۀ جالب در مورد این عطایای (موهبت‌های) الهی این است که می‌شود یک نفر آنها را در اختیار داشته باشد و دیگران به‌طور هم‌زمان، از آنها لذت ببرند.
این بدان معنا است که وقتی اوقات خود را با دوستتان می‌گذرانید، جذابیت و شوخ‌طبعی او، چیزی است که می‌توانید از ته دل بخندید. هنگامی که در حال گوش دادن به سخنرانی همکار خود در یک کنفرانس حرفه‌ای هستید، این فرصت را دارید که چیزی یاد بگیرید و همچنین پدر را برای این که او در کارهایی که انجام داده بسیار خوب است، پرستش کنید.
این واقعیت که خواهر شما موسیقی بسیار خوبی را اجرا می‌کند، به این معنی است که شما فرصت شنیدن موسیقی بسیار خوب را دارید. انجام کاری را که ممکن است مدت‌ها از آن اجتناب کرده باشید، با تمرین انجام دهید و با نگاهی مصمم به جلال، نگاه کنید. به دنبال فرصت‌هایی باشید تا پدر را برای آنچه ساخته است، تحسین کنید.
۴. از شخصی که به او حسادت می‌کنید، ستایش کنید.
در شرایط عادی، تحسین چیزی، هم نتیجۀ طبیعیِ لذت بردن از آن و هم بخشی از فرآیندِ لذت بردن از آن است. بنابراین برای شما سکوت، صبورانه نشستن و غرق شدن در عطایای یک دوست یا آشنا، بدون ابراز تحسین، غیر طبیعی است. این، تمرینِ لذت را کوتاه می‌کند.
افسسیان ۲۹:۴ دستور می‌دهد، «دهانتان به هیچ سخنِ بد گشوده نشود، بلکه گفتارتان به تمامی برای بنای دیگران به کار آید و نیازی را برآورده، شنوندگان را فیض رساند». چه صحبت‌هایی بیشتر از صحبت‌های طبیعی یک شخصِ حسود در جامعه مؤدب، فسادآورتر است؟
آنها راه‌هایی را برای نیش زدن در هر تعریفی پیدا می‌کنند. آنها راه‌های شایعه‌سازی را بدون این که علنا چیزی را اعلام کنند، پیدا می‌کنند، اما گزینۀ جایگزین، مطابق این بخش، باید ما را با شادی و احتمال پر کند. در عوض می‌توانیم از کلماتی استفاده کنیم که “مناسب برای ساختن”، “مناسب موقعیت” و “فیض بخشیدن” هستند.
آیا این امکان وجود دارد؟ آیا واقعا می‌توانیم این کار را از امروز انجام دهیم؟ بله، تنها توسط خدا به عنوان تنها منبع هر عطیۀ خوب. این ما را آزاد می‌کند تا به‌طور طبیعی و آزادانه از همسایۀ خود تعریف و تمجید کنیم.
انقضای حسادت
این کارِ ما نیست که قلبمان را تازه کنیم. فقط روح می‌تواند در ما عشق ایجاد کند. این دقیقا همان چیزی است که او قول داده است که انجام دهد (غلاطیان ۲۲:۵). عشق هم‌اکنون جریان دارد؛ این آغازِ جمع کردنِ چیزهای دیگر در قلب ما است.
در پایان، خداوند تمام آثار حسادت را از دنیای خودش پاک خواهد کرد. اتفاقات خوبی که –می‌توان مطمئن بود– تمام‌وقت برای افراد دیگر در بهشت رُخ خواهد داد. یک میلیون حساب اینستاگرام برای گرفتن همه آن کافی نیست.
تفاوت در واکنشِ ما خواهد بود. عشق ما به خداوند، در پاسخ به عشق از سوی خداوند، برای اطرافیانِ ما شادیِ حقیقی به بار خواهد آورد. این نوعی زندگی است که برای آن آماده می‌شویم. حسادت برای اکنون است اما محبت برای همیشه است (اول قرنتیان ۸:۱۳-۱۳).
نویسنده: تیلی دیله‌هِی
برگرفته از کانون انجیل
