نور و تاریکی در آفرینش
نور و تاریکی در آفرینش
کتاب مقدس می‌گوید نور در اولین روز خلق شد (پیدایش 3:1-5). اما خورشید، ماه و ستارگان تا روز چهارم هنوز خلق نشده بودند (پیدایش 14:1-19). پس چگونه می‌توان گفت در روزهای اول و همچنین روزهای دوم و سوم «شامگاه و بامداد» وجود داشتند (پیدایش 13،8،5:1).
خدا تاریکی (پیدایش 2:1) و نور (ر.ک پیدایش 3:1؛ دوم قرنتیان 6:4) را آفرید. او همچنین نور را از تاریکی جدا کرد (پیدایش 4:1) و آن نور را روز و تاریکی را شب نامید (پیدایش 5:1). پس در روز اول آفرینش شب و روز وجود داشتند و از این رو از همان آغاز «شامگاه و بامداد» وجود داشتند (پیدایش 5:1).
از آنجایی که هر سه شخص تثلیث (پیدایش 2:1؛ اعمال 24:17؛ عبرانیان 2:1، «ما» انسان را، به صورت «ما»، به شباهت «ما») که انسان را به صورت خود و به شباهت خود ساخت (پیدایش 26:1؛ 22:3)، خدای خالق هستند (پیدایش 1:1؛ مزمور 24:104؛ اشعیا 28:40؛ اِرمیا 16:10؛ مکاشفه 6:10)؛ بنابراین مالک تاریکی و نور می‌باشند (خروج 5:19؛ مزمور 12:50) و می‌دانند آنها در کجا ساکن هستند (ایوب 19:38-20). از این رو می‌توانند به بامداد و سپیده فرمان دهند (ایوب 12:38؛ عاموس 8:5) بدون آنکه خورشید، ماه یا ستاره‌ای وجود داشته باشد.
درست است خدا تا روز چهارم آفرینش، خورشید و ماه و ستارگان را نیافرید (پیدایش 14:1-19)، اما خدای تثلیث، آن قادر مطلق برای نور بخشیدن به زمین نیازی به نور خورشید یا ماه یا ستارگان نداشت. گرچه هیچ تاریکی در بهشت وجود ندارد، اما خدا نور را بدون خورشید، ماه و ستارگان در آنجا تولید می‌کند. یوحنا می‌نویسد: «و دیگر شب وجود نخواهد داشت و آنها به نور چراغ یا خورشید نیازمند نخواهند بود، زیرا خداوندْ خدا به آنها روشنایی خواهد بخشید. و آنها تا ابد سلطنت خواهند کرد» (مکاشفه 5:22؛ همچنین ر.ک اشعیا 19:60). «خدا نور است و هیچ تاریکی در او نیست» (اول یوحنا 5:1؛ همچنین یوحنا 12:8).
پس از آنجایی که خدا دنیا را در شش روز واقعی آفرید (خروج 11:20)، این واقعیت که «بامداد و شامگاه» در هر روز آفرینش وجود داشتند، در واقع یک الگوی مورد انتظار است (پیدایش 31،23،19،13،8،5:1).
نور و تاریکی در آفرینش
