مروری بر کتاب‌های عِزرا و نِحِمیا
مروری بر کتاب‌های عِزرا و نِحِمیا
نویسنده: ناشناس
هدف: کسانی که به سرزمین موعود بازگشته‌اند، تشویق شوند کاری که زوربابل، عِزرا و نِحِمیا آغاز کردند را ادامه دهند.
تاریخ نگارش: ۴۳۰-۴۰۰ ق.م
حقایق کلیدی
- خدا از زروبابل، عِزرا و نِحِمیا پشتیبانی کرد و آنها را برکت داد، زیرا آنها به پیشبرد بازسازی معبد و اورشلیم، پس از تبعید کمک شایانی کرده بودند.
- گر چه مردم در کار بازسازی اسرائیل سست و متزلزل شده بودند، اما عِزرا و نِحِمیا در وفاداری کامل، آنها را هدایت می‌کردند.
- معبد و اورشلیم در رساندن برکات خدا به قومش، نقشی اساسی داشتند.
- قوم خدا می‌بایست به توبه و تقدس هدایت می‌شدند تا برکات خدا را دریافت کنند.
نویسنده
نویسندۀ کتاب عِزرا و نِحِمیا یک نفر است. گر چه در ترجمه‌های جدید، این دو کتاب را از هم مجزا کرده‌اند؛ اما در اصل یک کتاب بودند. کتاب مقدس عبری، تلمود، نوشته‌های جوزِفوس (۳۷-۱۰۰ میلادی) و قدیمی‌ترین نسخه‌های خطی سپِتواِجنت (ترجمۀ یونانی عهد عتیق) نیز آنها را به صورت دو کتاب مجزا ارائه دادند. اُریجِن (۱۸۵-۲۵۳ میلادی) از اولین کسانی بود که این دو کتاب را از هم مجزا کرد. جِروم نیز در ترجمۀ وُلگِیت لاتین (۳۹۰-۴۰۵ میلادی)، درست مانند سایر ترجمه‌های جدید و امروزی، آنها را به صورت دو کتاب جداگانه ارائه کرد.
بر اساس سنت، عِزرا نویسندۀ اصلی دو کتاب عِزرا و نِحِمیا و همچنین کتاب‌های اول و دوم تواریخ محسوب می‌شود. با این وجود، تفاوت‌های زیاد میان کتاب‌های تواریخ و نِحِمیا و عِزرا نشان می‌دهند نویسندۀ این کتاب‌ها یک نفر نیست (ر.ک “مقدمه‌ای در باب تواریخ”).
با توجه به نقش حیاتی عِزرا در اسرائیل و مهارت‌های ادبی او (عِزرا ۶:۷)، احتمال دارد او دخالت قابل توجهی در نگارش این کتاب داشته باشد. بی‌تردید عِزرا خاطراتش را نوشته است (۲۷:۷-۱۵:۹)، درست مانند نِحِمیا (۱:۱-۵:۷؛ ۲۷:۱۲-۴۳؛ ۴:۱۳-۳۱). کتاب‌های عِزرا و نِحِمیا به احتمال زیاد تقریبا بین سال‌های ۴۳۰-۴۰۰ پیش از میلاد نوشته شده‌اند.
مروری بر کتاب‌های عِزرا و نِحِمیا
زمان و مکان نگارش
در تفسیرهای جدید، پرسش‌هایی در مورد ارتباط متقابل خدمات عِزرا و نِحِمیا پیش آمده است. بر اساس سنت، گفته می‌شود عِزرا در سال ۴۵۸ پیش از میلاد؛ یعنی در سال هفتم پادشاهی اردشیر اول (عِزرا ۸:۷) و نِحِمیا در سال بیستم پادشاهی اردشیر اول (نِحِمیا ۱:۲؛ ۴۴۵ ق.م) به اورشلیم رسیدند. بنابراین، ورود عِزرا به اورشلیم می‌تواند در سال ۳۹۸ پیش از میلاد بوده باشد (بعد از ورود نِحِمیا در سال ۴۴۵ ق.م). مفسران دیگری در مورد این تاریخ‌ها تجدید نظر کرده و سال هفتم در عِزرا ۸:۷ را به سال بیست‌وهفتم یا سی‌و‌هفتم تفسیر کرده‌اند، از این رو ورود عِزرا به اورشلیم را بعد از ورود نِحِمیا قرار داده‌اند. با این وجود، محتوای کتاب، بیشتر مطابق با این دیدگاه است که عِزرا پیش از نِحِمیا و تداخل خدماتشان به اورشلیم رسیده است. به نظر می‌رسد آنها با یکدیگر در قرائت شریعت (نِحِمیا ۹:۸)، و وقف حصار اورشلیم ظاهر شدند (نِحِمیا ۳۶،۲۶:۱۲).
بر اساس دیدگاه سنتی، کتاب‌های عِزرا-نِحِمیا بین سال‌های ۴۳۰ و ۴۰۰ پیش از میلاد به پایان رسیدند. به احتمال زیاد عِزرا وقتی آن را نوشت که روی بازسازی داخل و اطراف اورشلیم کار می‌کرد.
مخاطبین اصلی
عِزرا-نِحِمیا خطاب به جامعۀ یهودیان داخل و اطراف اورشلیم در زمان بازسازی آن نوشته شدند. از آنجایی که اولین اقدامات بازسازی شهر، حدود یک قرن پیش آغاز شده بودند؛ بسیاری از مخاطبین اصلی حتما از تبار خانواده‌هایی بودند که چندین نسل در آن منطقه زندگی کرده بودند. چون بازسازی و مرمت اورشلیم تحت نظر زروبابل، عِزرا و نِحِمیا برای مدتی طولانی انجام شد و یهودیان زیادی را به آن منطقه جذب کرد؛ پس قطعا تعدادی از مخاطبین این کتاب‌ها با محلی‌های اورشلیم وصلت کرده بودند. گر چه عِزرا در اصل این کتاب را برای هدایت و تشویق کسانی نوشت که به اورشلیم بازگشته بودند تا در بازسازی آن مشارکت کنند، اما احتمالا قصد داشته است کسانی که هنوز در بابل زندگی می‌کردند را تشویق به بازگشت و مشارکت در بازسازی شهر کند.
مروری بر کتاب‌های عِزرا و نِحِمیا
اهداف و ویژگی‌ها
عِزرا-نِحِمیا یک روایت تاریخی است که بیانگر تلاش‌های مثبت زروبابل، عِزرا و نِحِمیاست. این کتاب‌ها با بیان جنبه‌های مثبت رهبری آنها، کسانی که از تبعید بازگشته بودند را تشویق به ادامۀ راهی می‌کردند که این رهبران آغاز نموده بودند.
حداقل سه موضوع مرتبط دیگر نیز چندین بار در این کتاب‌ها تکرار می‌شوند. این مضامین بسیار مهم، در قسمت اول فرمان کوروش دیده می‌شوند (عِزرا ۲:۱-۴):
(۱) اجازۀ خدا برای بازسازی اورشلیم
(۲) اهمیت بازسازی خانۀ خدا
(۳) نقش اساسی تمام قوم خدا در این کار
در بیانیۀ کوروش دو بار به مجوز الهی برای بازسازی اورشلیم اشاره شده است. اول، کوروش فرمان مهم خودش را صادر کرد، چون “خداوند روح او را برانگیخت” (عِزرا ۱:۱). دوم، خود کوروش تصدیق کرد فرمان او از سوی خدا آمده است (عِزرا ۲:۱). در ادامۀ کتاب، خداوند بارها و بارها به کارهای کسانی که از تبعید بازگشته بودند، مشروعیت بخشیده است. برای مثال، آنها در بازسازی شرکت کردند، چون خداوند روحشان را برانگیخته بود (عِزرا ۵:۱). عِزرا موفق شد، چون دست‌های فیاض خدا بر او بود (عِزرا ۹:۷). اردشیر از مشارکت در بازسازی شهر حمایت کرد، چون خداوند این را در دلِ او گذاشت (عِزرا ۲۷:۷).
کوروش به کسانی که از تبعید بازگشتند، مأموریت داد هدف بازسازی شهر؛ یعنی “ساخت معبدی در اورشلیم که در یهودا بود” را محقق سازند (عِزرا ۲:۱) و “برای معبد خدا در اورشلیم” هدایایی تقدیم کنند (عِزرا ۴:۱). بازسازی معبد و شهر اورشلیم از ویژگی‌های مهم این مرمت بود (ر.ک “مقدمه‌ای در باب اول تواریخ”). بنابراین این کتاب بر چگونگی تکمیل معبد (عِزرا ۱۳:۶-۱۸) و چگونگی ساخت و وقف حصار دور شهر تأکید فراوانی دارد (نِحِمیا ۲۴:۱۲-۲۷). کسانی که بعد از این پروژه‌های مقدماتی ساخت و ساز زندگی کردند، تشویق شدند با هدایت قوم خدا به این شهر و معبد، خاطرۀ آن را برای همیشه در ذهن‌ها نگه دارند.
کوروش به همۀ قوم خدا مأموریت داد، نه‌فقط تعدادی خاص از رهبران. او تأکید داشت که “هر کسی از تمامی قوم خدا” (عِزرا ۳:۱) و “در هر محلی که اقامت دارد” (عِزرا ۴:۱)، اگر می‌تواند به این سرزمین بازگردد. فهرست طولانی افراد ناشناخته مهر تأیید بر این واقعیت می‌زند که قوم خدا عمیقا در بازسازی شهر دخیل بودند (عِزرا ۳:۲-۷۰ که در نِحِمیا ۸:۷-۷۳ نیز تکرار شده است). اصلاحاتی که به رهبری عِزرا و نِحِمیا انجام می‌شدند، محدود به تعداد معدودی از افراد نبود، بلکه به منظور بازسازی کل جامعۀ بازگشت‌کنندگان از تبعید برنامه‌ریزی شده بودند (عِزرا ۱:۱۰-۴۴؛ نِحِمیا ۱:۱۳-۳۱). این کتاب به‌شدت تأکید دارد که برای بازسازی و مرمت شهر، قوم خدا باید تقدیس شوند تا برکات خدا را دریافت کنند.
مروری بر کتاب‌های عِزرا و نِحِمیا
عِزرا-نِحِمیا مجموعه‌ای از تعدادی اسناد جداگانه است که به طرز استادانه‌ای با هم تنیده شده‌اند تا یک کل زیبا و قدرتمند را تشکیل دهند. فهرست‌های موجود نقش مهمی ایفا می‌کنند، از جمله:
- اقلام موجود در معبد (عِزرا ۹:۱-۱۱).
- فهرست اولین کسانی که از تبعید بازگشته بودند (عِزرا ۳:۲-۷۰ و همچنین در نِحِمیا ۸:۷-۷۳ تکرار شده است).
- رهبرانی که همراه با عِزرا بازگشتند (عِزرا ۲:۸-۱۴).
- کسانی که با افرادی به غیر از نژاد خود ازدواج کرده بودند (عِزرا ۱۸:۱۰-۴۳).
- کسانی که حصار را بازسازی کردند (نِحِمیا ۱:۳-۳۲).
- کسانی که مهر خود را بر پیمان زدند (نِحِمیا ۱:۱۰-۲۷).
- ساکنین جدید اورشلیم و شهرهای اطراف (نِحِمیا ۱:۱۱-۳۶).
- کاهنین و لاویانی که همراه با زوربابل بازگشتند (نِحِمیا ۱:۱۲-۲۶).
بیشتر نامه‌نگاری‌ها و مکاتبات رسمی نیز در آن گنجانده شده‌اند. این نامه‌ها اصلا ترجمه نشده‌اند و به زبان اصلی خودشان یعنی آرامی باقی ماندند که زبان بین‌المللی دیپلماسی آن زمان و مکان بود. آنها عبارتند از:
- نامۀ رِحوم به اردشیر (عِزرا ۱۱:۴-۱۶)
- پاسخ اردشیر (عِزرا ۱۷:۴-۲۲)
- نامۀ تَتِنایی به داریوش پادشاه (عِزرا ۷:۵-۱۷)
- یادآوری فرمان کوروش (عِزرا ۲:۶-۵)
- پاسخ داریوش به تَتِنایی (عِزرا ۶:۶-۱۲)
- نامۀ اردشیر به طرفداری از عِزرا (عِزرا ۱۲:۷-۲۶)
علاوه بر آن، فرمان کوروش (عِزرا ۲:۱-۴)، یادبود عِزرا (عِزرا ۲۷:۷-۱۵:۹) و یادبود نِحِمیا (نِحِمیا ۱:۱-۵:۷؛ ۲۷:۱۲-۴۳؛ ۴:۱۳-۳۱) نیز در این کتاب‌ها آمده‌اند.
مروری بر کتاب‌های عِزرا و نِحِمیا
مسیح در عِزرا-نِحِمیا
مکاشفۀ مسیح یک شاخص متمایز و برجسته در کتاب‌های عِزرا-نِحِمیاست. این کتاب‌ها مسیح را حداقل به پنج شکل مکاشفه می‌کنند:
(۱) کار عِزرا و نِحِمیا بر اساس تلاش‌های زروبابل، از تبار داوود است که نمایندۀ خاندان سلطنتی در زمان آخرین بازگردانی قوم خدا و برکت دادن به آنها بود (حَجّی ۱-۲؛ زکریا ۱-۸). تلاش‌های زروبابل در حد انتظار نبود، اما عیسی از نسل زوربابل (متی ۱۲:۱-۱۶) وعده‌هایی که پس از تبعید خاندان داوود داده شده بودند را دریافت کرد.
(۲) تصویر آرمان‌گرایانه از زروبابل، عِزرا و نِحِمیا به عنوان رهبر، به نوعی پیش‌نمایشی از کار مسیح است. درست همان‌طور که آنها زندگی‌شان را وقف هدایت قوم خدا به سوی برکات او کردند، مسیح نیز زندگی خود را فدا کرد تا قوم خدا را به سوی برکات نهایی و ابدی خدا هدایت کند. عِزرا و نِحِمیا نیز درست مانند مسیح (متی ۱:۲۳-۳۹) با گناهان قوم اسرائیل مقابله و آنها را اصلاح کردند (عِزرا ۱:۹-۱۵؛ ۱۰:۱۰-۱۴؛ نِحِمیا ۶:۱-۷؛ ۱:۹-۳؛ ۲۶:۹-۳۸؛ ۱۵:۱۳-۲۷). آنها نیز مانند مسیح (یوحنا ۶:۱۷-۲۶)، خودشان را با قوم گناهکار خدا یکی دانستند و برای آنها دعا نمودند (عِزرا ۶:۹-۱۵؛ نِحِمیا ۴:۱-۱۱).
(۳) تأکید بر مرمت و به‌کارگیری درست معبد اورشلیم، پیش‌نمایشی از مسیح است. معبد، کانون ایمان مسیحی است. مسیح نه‌تنها معبد را پاک‌سازی کرد (متی ۱۲:۲۱-۱۳؛ یوحنا ۱۳:۲-۱۷)، بلکه خودش معبد است (یوحنا ۱۹:۲-۲۲). مسیح، کلیسا را به عنوان معبد خدا بنا کرد (اول قرنتیان ۱۶:۳-۱۷؛ دوم قرنتیان ۱۶:۶) و اینک در معبد آسمانی خدمت می‌کند (عبرانیان ۱۱:۹-۱۲؛ ۲۴:۹). زمانی که بازگردد، اورشلیم جدید را از آسمان به زمین می‌آورد تا آسمان‌ها و زمین جدید را به شهر مقدس خدا تبدیل کند و خودش و پدر، معبد آن خواهند بود (مکاشفه ۲۲:۲۱). مضامین تقدس، قربانی، بخشش، کهانت، حضور خدا که همگی با معبد در عِزرا-نِحِمیا در ارتباط هستند، در مسیح محقق خواهند شد.
(۴) اصلاحات اخلاقی که عِزرا و نِحِمیا در مردم به وجود آوردند، در نهایت در مسیح محقق خواهند شد. مسیح از قوم عهد خدا دعوت کرد به سوی خداوند و شریعت او بازگردند (متی ۱۷:۵-۱۹). در حقیقت او با مرگ، رستاخیز و قوت روح خودش، تمامی کسانی که به او ایمان می‌آورند را از ناپارسایی پاک کرده و به سوی زندگی در ایمان هدایت می‌کند (اول یوحنا ۷:۱-۹). باشد وارث برکات خدا شوند (متی ۳۴:۲۵-۴۰؛ رومیان ۱:۶-۲۳؛ اول پطرس ۹:۱۲-۳).
(۵) طی اقامت کوتاه عِزرا در اورشلیم، او اسرائیل را از نو بنا کرد و ایمانی به این شهر داد تا بتواند قرن‌ها پایدار بماند. عِزرا جامعۀ یهودی را زیر شریعت، تورات، سامان‌دهی کرد و از آن به بعد شاخص بارز یهودیت پایبندی به شریعت بود، نه جغرافیا یا ملیت. این قانون، راهی برای غلبه بر محدودیت‌های قومی و جغرافیایی باز کرد. این تغییر در ایمان یهود، زمینه‌ساز بسیاری از ویژگی‌های ایمان مسیحی شد. پرستش مسیحی، سازمان کلیسا، زندگی اجتماعی، تلاش برای تبلیغ و بشارت و مواردی از این قبیل، همگی به‌شدت به تغییرات حاصل از خدمات عِزرا مربوط هستند.
مروری بر کتاب‌های عِزرا و نِحِمیا
