چرا خدا کسانی را خلق می‌کند که می‌داند به جهنم خواهند رفت؟
چرا خدا کسانی را خلق می‌کند که می‌داند به جهنم خواهند رفت؟
پاسخ این پرسش در رومیان 21:9-23 می‌باشد که چنین می‌گوید: «آیا کوزه‌گر اختیار ندارد که از توده‌گِلی واحد، ظرفی برای مصارف مهم و ظرفی دیگر برای مصارف معمولی بسازد؟ چه می‌توان گفت اگر خدا با اینکه می‌خواهد غضب خود را نشان دهد و قدرت خویش را نمایان سازد، ظروفِ مورد غضب را که برای هلاکت آماده شده‌اند با بردباری بسیار تحمل کند، تا بتواند عظمت جلال خود را بر ظروفِ مورد رحمت معلوم گرداند، ظروفی که آنان را پیشاپیش برای جلال آماده کرده است؟»
بنابراین بر اساس کتاب مقدس، به نظر می‌رسد خدا با صبوری بسیار، افراد شرور را تحمل می‌کند تا برکت عظیم خویش را بر کسانی که به بهشت می‌روند، آشکار سازد. این افراد شرور و بدکار با ارادۀ خود شرارت را انتخاب می‌کنند و اگر خدا مانع وجود آنها می‌شد، پس می‌بایست عملا مانع تولد کسانی می‌شد که هرگز انجیل را نمی‌شنیدند و انجیل را انکار می‌کردند.
با این وجود حتی کسانی که به جهنم می‌روند، می‌توانند هدفی در زندگی داشته باشند. غیرمسیحیان (بی‌ایمانان) بسیاری هستند که در پزشکی و فناوری رشد کرده‌اند و به سایرین کمک‌های زیادی نموده‌اند. خدا مقدر کرده است که آنها کارهایی را انجام دهند که در نهایت باعث جلال او می‌شوند، از این رو حتی گمشدگان را نیز با عطایایی برکت داده است؛ بر این اساس که به شباهت خدا آفریده شده‌اند، اما آنها منکر خدا می‌شوند و بهانه‌ای ندارند (رومیان 20:1).
و در آخر، موضوع خلق نکردن کسانی که به جهنم می‌روند، دارای مشکل منطقی است. این بدان معناست که هیچ کس به بهشت نمی‌رود. می‌دانید که بدون مصلوب شدن عیسی، هیچ کس نجات نمی‌یافت. اما برای مصلوب شدن عیسی، افراد شرور می‌بایست دربارۀ او دروغ بگویند و او را بکشند. مصلوب شدن عیسی وسیله‌ای است که ما توسط آن نجات پیدا می‌کنیم. بنابراین اگر خدا کسانی را که می‌داند به جهنم می‌روند، خلق نکند؛ پس مصلوب شدنی هم وجود نداشت تا مردم بدان وسیله نجات یابند. در آن صورت همۀ مردم به جهنم می‌روند. بنابراین اگر خدا کسانی که به جهنم می‌روند را خلق نمی‌کرد، اصلا کسی را نمی‌آفرید.
چرا خدا کسانی را خلق می‌کند که می‌داند به جهنم خواهند رفت؟
