تمام اندوه خداپسندانه، ریشه در شادی خداپسندانه دارند
تمام اندوه خداپسندانه، ریشه در شادی خداپسندانه دارند
گریه‌های من بر گناهانم هنگامی که با درخشش مهربانی خدا بوسیده شدم، اصیل‌تر و عمیق‌تر از هر زمانی بوده است که با غضب او تهدید شده‌ام. یک‌بار، وقتی با همسرم نوئل با عصبانیت صحبت کردم، از آشپزخانه بیرون آمده و تصمیم گرفتم زباله‌ها را بیرون ببرم. وقتی از گاراژ بیرون می‌آمدم، زیبایی روز بهاری مرا غافلگیر و غرق در خودش کرد. آسمان آبی، نسیم خنک، گرمای آفتاب روی پوستم، گویی خدا خم شد و مرا بوسید و احساس پشیمانی عمیقی از نحوۀ برخوردم با نوئل، در من ایجاد کرد.
فکر می‌کنم تهدید خشم خدا برای واقعی و مهم بودن آن تجربه ضروری است. بوسۀ آفتاب گرم خورشید بیش از حد بود، دقیقا مانند اینکه مورد اصابت صاعقه قرار می‌گیرید، و این دقیقا همان چیزی است که من سزاوار آن بودم. بدون واقعیت عدالت و خشم، آن بوسه کم‌اهمیت می‌نمود. اما در واقع، دلخراش و ملال‌آور بود.
مجذوب‌شده توسط محبت
آیا این همان چیزی نیست که پطرس در لوقا 5 تجربه کرده است؟ آنها تمام شب ماهیگیری کرده بودند و چیزی نگرفته بودند. اما عیسی گفت به جایی عمیق بروید و تورها را در آب افکنید. پطرس اعتراض کرد، «استاد، همۀ شب را سخت تلاش کردیم و چیزی نگرفتیم!» اما او تسلیم شد و اطاعت کرد (لوقا 5:5). وقتی هر دو قایق پر از ماهی شدند؛ یعنی زمانی که مسیح علی‌رغم تردیدهای پطرس، او را با محبت بوسید، پطرس به زانوان عیسی افتاد و گفت: «ای خداوند، از من دور شو، زیرا مردی گناهکارم» (لوقا 8:5). اندوه پشیمانی، پطرس را در حضور محبت قادر مطلق غرق کرد.
دیوید برِینِرد، در حال بشارت به بومیان آمریکا، همین را دید. وی گفت: «تعجب‌آور بود که می‌دیدیم چگونه قلب‌هایشان با دعوت‌های ملایم و دلنشین انجیل شکافته می‌شود (تحت تاثیر قرار می‌گرفتند)، در حالی که هیچ کلمه‌ای از رعب و وحشت با آنها صحبت نشده بود» (زندگی دیوید برِینِرد، صفحۀ 307).
از این سه تجربه چه می‌توان دریافت؟ سه درس می‌توان آموخت:
- پشیمانی واقعی از محبت سرچشمه می‌گیرد.
اشک‌های اصیل و حقیقیِ پشیمانی از گناه، ناشی از عشق به قدوسیت و پاکی است، نه از ترس عواقب نداشتن آن.
به بیان دیگر، اگر اشک‌هایتان برای نداشتن چیزی، قرار است به آن ارزش دهد، پس واقعا باید آن را بخواهید و دوستش داشته باشید، نه اینکه هدفتان تنها فرار از پیامدهای نداشتنش باشد. اگر اشک‌های ناشی از فقدان چیزی برای نشان دادن ارزش آن باشد، باید عاشق چیزی باشید که کم دارید.
این بدان معناست که پشیمانی حقیقی و خداپسندانه، بدون عاشق شدن با خدا، امکان‌پذیر نیست. گریه بر گناه، زمانی معنادار و خداپسندانه است که از عشق به خدا و قداست او نشأت بگیرد. در غیر این صورت اشک شما به دلیل کمبود آنچه دوست دارید نیست، بلکه فقط به دلیل ترس از خشم خدا است.
توجه داشته باشید که این امر در ابتدا چقدر عجیب به نظر می‌رسد: قبل از اینکه از نداشتن این قداست گریه کنید، خدا و قدوسیت او باید به گنجینۀ شما – شادی شما – تبدیل شوند. به عبارت متناقض‌تر، شما باید خدا و قدوسیت او را به عنوان شادی خود بدانید قبل از اینکه غیبت آنها اندوه شما باشد. شادی در خدا زمینۀ اندوه خداپسندانه نسبت به گناه است. شما باید عاشق خدا شوید، قبل از اینکه دوری از خدا شما را برنجاند.
تمام اندوه خداپسندانه، ریشه در شادی خداپسندانه دارند
2. همۀ اندوه‌ها، خدا را جلال نمی‌دهند.
ممکن است گریه کردن برای نداشتن تقدس به این دلیل که عاشق تقدس هستید نباشد، بلکه به این دلیل باشد که از عواقب نداشتن آن می‌ترسید.
بسیاری از مجرمان هنگام خواندن حکمشان گریه می‌کنند، نه به این دلیل که به عدالت عشق ورزیده‌اند، بلکه به این دلیل است که آزادی آنها از انجام کارهای خلاف بیشتر سلب می‌شود و با درد روبه‌رو خواهند شد. گریه كردن برای مجازاتی كه فرد به خاطر کار اشتباه دریافت کرده، نشانۀ نفرت از آن خطا نیست، بلكه تنفر از درد است. چنین گریه‌هایی، توبه و پشیمانی حقیقی انجیل نیستند و به اطاعت مسیحی منجر نمی‌شوند.
دانستن این مسئله در همۀ مشاوره‌ها و موعظه‌ها بسیار مهم است. اشک‌ها اغلب در جایی که پشیمانی وجود نداشته باشد، زیادتر هستند. مشاور باید تشخیص‌دهنده باشد. شفقت برای اشک‌هایی که فقدان عشق به قدوسیت و تسلیم شدن در برابر مسیح را تشخیص نمی‌دهد، مشاوره‌ای ضعیف است و به آرامش زودرس و بهبودی سطحی منجر می‌شود.
3. با زیبایی خدا مردم را مجذوب کنید.
موعظه‌ها و مشاوره‌هایی که هدف آنها تولید توبۀ واقعی انجیل است، باید بکوشند تا جذابیت خداوند و قدوسیت او را ارائه دهند؛ به طوری که با لمس روح‌القدس، مردم به حدی عاشق قداست خدا شوند که از کمبود آن احساس پشیمانی کنند.
وعظ و مشاوره‌ای که منجر به دلشکستگی برای گناه می‌شود، مطمئنا پس‌زمینه‌ای از عدالت و خشم خدا را به‌وضوح ترسیم می‌کند. اما آنها خواهند فهمید که اشک‌های پشیمانی به دلیل نداشتن قداست از داشتن شادی در خدای قدوس ناشی می‌شود. بنابراین بار و مسئولیت موعظه و مشاورۀ ما تلاش آکنده از دعا، برای معرفی و نشان دادن خدا در مسیح به عنوان خدای پرجلال و خشنود خواهد بود، زیرا تمام اندوه خداپسندانه، ریشه در شادی خداپسندانه دارند.
تمام اندوه خداپسندانه، ریشه در شادی خداپسندانه دارند
